امام سجاد(ع) و قیام مُختار

زمان مطالعه : 3 دقیقه

توسط : رحمت الله ضیایی

0 نظر

درباره مختار و انگیزه او در این قیام قضاوت‏هاى گوناگون شده است.تا آنجا که بعضى دانشمندان طبقه اول و دوم از شیعه در باره او نظر مساعدى ندارند.اما متأخران او را به نیکویى ستوده ‏اند .مختار پس از قیام نافرجام سلیمان بن صرد (رئیس پشیمانان) شیعیان را فراهم ساخت.او میدانست اگر بخواهد جنبش شیعه به نتیجه برسد، باید یکى از خاندان پیغمبر آنرا رهبرى کند یا لا اقل جنبش به نام او آغاز شود.چه کسى برای این کار مناسب است؟ على بن الحسین (علیه السلام) فرزند شهید آل محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) و اگر او نپذیرد؟ محمد فرزند على بن ابى طالب عموى على بن الحسین (علیه السلام).

مختار به هر دو تن نامه نوشت.امام على بن الحسین (علیه السلام) که بى وفائی عراقیان و رنگ پذیرى آنان را دیده بود و می‏دانست به گفته پدر بزرگوارش این مردم «دین را تا آنجا می‏ خواهند که زندگانى خود را بدان سرو سامان دهند و هنگام آزمایش پاى پس می‏ نهند»، به مختار پاسخ مساعد نداد و تنها تا آنجا که کار او با کیفر قاتلان پدرش مربوط می‏شد کردار او را تصویب فرمود، چنانکه مختار سر عبید الله بن زیاد و عمر بن سعد را نزد او فرستاد امام به سجده رفت و گفت:

الحمد لله الذى ادرک لى ثارى من أعدائى و جزى الله المختار خیرا (۱) .

یعقوبی نویسد: مختار سر عبید الله بن زیاد را نزد على بن الحسین (علیه السلام) به مدینه فرستاد و فرستاده خود را گفت: بر در خانه او بنشین، همینکه دیدى در خانه گشوده شد و مردم بدرون رفتند، بدان که هنگام غذا خوردن اوست، تو هم بدرون خانه برو!

فرستاده چنان کرد، و چون داخل خانه شد بانگ برداشت: اى خانواده نبوت و معدن رسالت و فرود آمد نگاه فرشتگان و منزل وحی! من فرستاده مختار پسر ابو عبیده هستم و این سر پسر زیاد است، براى شما آورده‏ ام.با شنیدن این بانگ، فریاد از زنان بنى هاشم برخاست و چون امام سر عبید الله را دید، گفت دوزخ جاى او باد! بعضى گفته ‏اند على بن الحسین (علیه السلام) را پس از مرگ پدرش جز آن روز خندان ندیدند. (۲)

و ابن عبدریه نوشته است: سر عبید الله را هنگامى نزد على بن الحسین (علیه السلام) آوردند که نیم روز بود و او ناهار می‏خورد. چون سر را دید گفت: سبحان الله، کسى فریفته دنیا نمی‏شود مگر آنکه حق نعمت خدا در گردنش نباشد وقتى سر پدرم را نزد ابن زیاد آوردند غذا میخورد. (۳)

اما مسعودى نوشته است مختار نامه‏ اى به على بن الحسین السجاد(علیه السلام) نوشت.در آن نامه او را امام دانست و خواست تا با آن حضرت بیعت کند و از او رخصت خواست تا دعوت خویش را آشکار سازد. مالى فراوان هم با نامه فرستاد.على بن الحسین (علیه السلام) مال را نپذیرفت و نامه او را پاسخ نداد و در مسجد پیغمبر او را ناسزا گفت. (۴) ممکن است قسمت اخیر را ناخشنودان از مختار افزوده باشند، ولى آنچه مسلم است امام در مورد دعوت براى رهبرى شیعیان، روى خوش به مختار نشان نداده است. (۵)

در روایتى که از منهال بن عمرو است گوید: سالى به حج رفتم و على بن الحسین (علیه السلام) را دیدم .پرسید: حرمله بن کاهل چگونه به سر می‏برد؟

– او را در کوفه زنده دیدم.امام دستهاى خود را بالا برد و گفت:

خدایا گرمى آهن را بدو بچشان! خدایا گرمى آتش را بدو بچشان! چون به کوفه‏ رسیدم حرمله را نزد مختار آوردند.وى فرمود تا دست و پای او را بریدند، سپس او را به آتش سوزاندند. (۶)