مسجد و احیای سبک زندگی اسلامی

زمان مطالعه : 6 دقیقه

توسط : محقق شماره 1

0 نظر

سالیانی است که رهبر حکیم و فرزانه انقلاب، با دوراندیشی و نگاه راهبردی خویش، موضوع سبک زندگی را به گفتمانی در فضای عمومی جامعه و به ویژه محافل علمی و فرهنگی تبدیل نموده‌اند. موضوعی که به جرأت می‌توان ادّعا کرد، اولویت اوّل دشمن در جنگ نرم و مقابله‌ی همه جانبه با اسلام ناب است.

در این میان و در مسیر تحقّق سبک زندگی اسلامی، نقش بی‌بدیل و ویژه‌ی مساجد قابل توجّه است. اندکی تأمّل در آیات، روایات، سیره معصومین (علیهم السلام) و تأکیدات علمای بزرگ به ویژه امام راحل و رهبری معظّم انقلاب، جایگاه محوری مسجد را در ابعاد و عرصه‌های مختلف زندگی فردی و اجتماعی جلوه‌گر می‌سازد. بر این اساس، در گفتاری بس مختصر به اهمیّت نقش مسجد در شکل‌گیری جامعه‌ای با سبک و سیاقی اسلامی پرداخته خواهد شد.

سبک زندگی اسلامی

تعاریف گوناگونی برای سبک زندگی مطرح شده است. از قبیل سبک زندگی نظام‌واره خاص، یک نوع سبک زندگی است که به یک فرد، خانواده و یا جامعه با هویت خاصّی اختصاص دارد(شریفی، ١٣٩١، ٢٨) و الگو یا مجموعه نظام‌مند کنش‌های مرجح است(مهدوی کنی، ١٣٨٧، ٧٨)؛ که شیوه‌ای نسبتاً ثابت است و فرد اهداف خود را به آن طریق دنبال می‌کند.(کاویانی، ١٣٩١، ١۶).

منظور از سبک زندگی اسلامی، شیوه زندگی فردی و اجتماعی است که همه یا بیشتر متدینین به اسلام یا قشر مؤثری از جامعه اسلامی به آن عمل می‌کنند و این الگوهای عملی در رفتارشان منعکس می‌شود.(مصباح، ١٣٩١، ۶) طیف رفتاری که اصلی انسجام‌بخش بر آن حاکم است و عرصه‌ای از زندگی را تحت پوشش قرار می‌دهد(فاضلی، ١٣٨٢، ٨٣)

به نظر می‌رسد برای تعریف سبک زندگی اسلامی، نخست باید توجّه کرد که سبک زندگی، شیوه زندگی و یا سبک زیستنی را شامل می‌شود که منعکس‌کننده‌ی گرایش‌ها و ارزش‌های یک فرد و یا گروه است.

دوم این که در سبک زندگی، الگوهای نظام‌واره‌ای وجود دارد که همه رفتارهای مختلف زندگی فرد یا گروه را به هم مرتبط می‌سازد و از نوع هویت فردی، اجتماعی و دینی حکایت می‌کنند.

سوم این که نوع نگرش‌ها و گرایش‌ها، منشأ سبک زندگی‌ها می‌شوند. اصول اعتقادی، جهان‌بینی و تفسیر و تحلیل از نظام هستی و زندگی آدمی است که سبک زندگی را می‌سازد. مقام معظّم رهبری در این باره می‌فرمایند: «رفتار اجتماعی و سبک زندگی، تابع تفسیر ما از زندگی است. هدف زندگی چیست؟ هر هدفی که ما برای زندگی خودمان معین و ترسیم کنیم، به طور طبیعی، متناسب با خود، یک سبک زندگی به ما پیشنهاد می‌شود»(بیانات رهبری در دیدار دانشجویان خراسان شمالی، ٢٣ مهر ١٣٩١).

چهارم این که با توجّه به نکات فوق، می‌توان سبک زندگی اسلامی را نمونه‌ای عملی و نقشه راهی دانست که اسلام برای بشر ترسیم کرده است، به گونه‌ای که بینش فرد، گروه و جامعه را نسبت به نظام هستی، خود، خدا و دیگر انسان‌ها را نشان می‌دهد و از تمام ابعاد زندگی در راستای هدف آفرینش حکایت دارد و زندگی در دنیا را با زندگی جاوید اخروی مرتبط می‌سازد. در متون دینی، تعابیری که از سبک زندگی اسلامی حکایت می‌کند، عبارتند از: سیره، سنّت و اسوه که می‌توان ویژگی‌های فوق را در این مفاهیم یافت.

تعلیم و تربیت مبتنی بر سبک زندگی اسلامی

بنا به روایات و میراث ارزشمند اسلامی، رابطه تنگاتنگی میان تربیت صحیح فرزندان و سبک زندگی اسلامی وجود دارد. تربیت، تغییر هدفمند پایدار است که به سبک زندگی می‌انجامد. تربیت صحیح مبتنی بر فطرت، سبک زندگی مطلوب و حیات طیبه جاوید را -که همان سبک زندگی اسلامی است – می‌سازد و تربیت غلط مبتنی بر عوامل فرهنگی تحمیلی، سراب اجتماعی و بیگانه از هدایت‌های انبیاء، سبک زندگی خاصّی را از زندگی دنیایی می‌آفریند که اضطراب‌ها و ناآرامی‌ها و احساس پوچی در زندگی، پیامد آن است.(فقیهی، ١٣٩٢، ١٧٢)

تربیت اسلامی، فراهم‌سازی و شکوفایی هدفمند توانمندی‌های فطری و استعدادهای آدمی در جنبه‌های گوناگون بدنی، زیستی، عقلانی، اخلاقی، معنوی، اجتماعی، عاطفی، سیاسی، اقتصادی است. این فعلیت‌بخشی به ظرفیت‌ها از آن جهت که تأمین‌کننده‌ی اهداف آفرینش است، حیات طیبه و سبک زندگی اسلامی را می‌سازد. به بیانی دیگر می‌توان گفت که سبک زندگی اسلامی، یک نوع روش خاصّ زندگی است که نتیجه تربیت بر اساس آموزه‌های مکتب اسلام است.(همان، ١٧٣-١٧٢)

از چالش‌های عمده تربیت کودک در رابطه با سبک زندگی این است که برخی تصوّر می‌کنند در برابر کودکان خود، مسئولیتی جز تأمین نیازهای مادّی ندارند و کودک خود به خود تربیت می‌شود. این عدم احساس مسئولیت تربیتی در میان برخی والدین، از چالش‌هایی است که جامعه امروزی با آن مواجه است.

پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) آن را پیش‌بینی کرده و برای رهایی والدین از این چالش، فرموده‌اند: «از ناحیه پدران بر سر فرزندان آخرالزمان چه خواهد آمد؟ پرسیده شد: «ای رسول خدا! آیا از آن رو که پدرانشان مشرکند؟» فرمود: «نه! بلکه از پدرانی مؤمن‌اند که به فرزندانشان چیزی از واجبات دینی نمی‌آموزند؛ بلکه آنان را از آموختن منع می‌کنند و به سود اندکی از دنیا که از فرزندانشان به ایشان می‌رسد، رضایت می‌دهند و من از آنها بیزارم و آنان نیز از من بیزارند».

امام سجّاد (علیه السلام) درباره لزوم احساس مسئولیت پدر نسبت به فرزند می‌فرمایند: «حقّ فرزندت این است که بدانی از توست و در این دنیا خوب و بدش به تو وابسته است.»(صدوق، ١۴١٣، ٢، ۶٢٢)

از دیدگاه اسلام، فرزندان امانت الهی و نشانه‌های خداوند هستند(نحل، ٧٢، شعرا، ١٣٣) و والدین درباره سلامت، رشد و تعلیم و تربیت آنها مسئول‌اند(بقره، ٢٣٣) و در برابر تربیت خوب، پاداش، (مریم، ۵۵) و در برابر تربیت نامطلوب، کیفر خواهند دید.(شوری، ۴۵)

بر این اساس، در آموزه‌های دینی، برای تشویق والدین به این که از زیر بار مسئولیت فرزند شانه خالی نکنند و مسئولیت خود را در ارتباط با فرزند انجام دهند، پاداش‌هایی قرار داده شده است. رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرموده‌اند: «هر کس به فرزندش قرآن بیاموزد، روز قیامت پدر و مادر او را فرا می‌خوانند و دو جامه بر آن دو می‌پوشانند که از نور آن چهره‌های بهشتیان روشن می‌شود.»(کلینی، ١۴٠٣، ۶، ۴٩)

این بشارت‌ها و انذارها برای آن است که والدین نسبت به تربیت فرزند، احساس مسئولیت کرده و آنان را برای زندگی به سبک اسلامی آماده نمایند.

جایگاه مسجد در سبک‌دهی به زندگی مسلمانان

مسجد در فرهنگ اهل بیت (علیهم السلام) مهمان‌خانۀ خدا در زمین، جایگاه نزول خیرات و برکات آسمانی، تجلّی‌گاه بهشت در زمین و تفریح‌گاه موحّدان است.(الحُر العاملی، ١۴٠٣،٣، ۵۵٣) تاریخ جهان اسلام، خصوصاً در صدر اسلام، نشانگر این امر می‌باشد که مهمترین عنصر سبک‌ساز در زندگی مسلمانان، «مسجد» بوده است.

بر اساس آیات، روایات و احادیث معتبر و سیره‌ی عملی پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) و اهل بیت (علیهم السلام) هیچ مکانی منزلت و رفعت مسجد را نداشته و ندارد. مسجد، جایگاه نشر معارف اسلامی و تربیت مؤمنان و پرهیزگاران است. دفاع از تمام ارزش‌های دینی و اسلامی در مسجد محقّق می‌شود. خداوند همواره به مسجد و اهل آن نظر دارد، زیرا که بارگاه کبریایی خداوند بزرگ است. برکت‌های زمین از مسجد به دیگر سرزمین‌ها سرازیر می‌شود و حیات اسلام با مسجد پیوند خورده است.(فعّالی، ١٣٩٣، ١٨)

یکی از اصلی‌ترین رسالت‌های مسجد، نشر معارف قرآنی و فرهنگ‌سازی است. مسجد به دلیل جایگاه رفیعی که در اجتماع دارد، می‌تواند فرهنگ عمومی را بازسازی نماید و سبک زندگی انسانها را اصلاح کند. نقش جامعه‌شناختی مسجد، گویای این مهم است که ایجاد تغییرات اجتماعی با مسجد امکانپذیر خواهد بود.

در مسجد، مردم با آموزه‌های دینی آشنا می‌شوند. مسجد انسان را با پاکان و نیکان همنشین می‌نماید. اصلاح مفاسد اخلاقی و نابهنجاری‌های اجتماعی از طریق ارتباط با مسجد تحقّق می‌یابد؛ زیرا انسان نمازگزار، از منکرات و زشتی‌ها دور خواهد بود:

«اتْلُ مَا أُوحِیَ إِلَیْکَ مِنَ الْکِتَابِ وَ أَقِمِ الصَّلَاهَ إِنَّ الصَّلَاهَ تَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاء وَ الْمُنکَرِ وَ لَذِکْرُ اللَّهِ أَکْبَرُ وَ اللَّهُ یَعْلَمُ مَا تَصْنَعُونَ»

آنچه از کتاب به سوى تو وحى شده است بخوان و نماز را برپا دار که نماز از کار زشت و ناپسند بازمی‌‏دارد و قطعا یاد خدا بالاتر است و خدا مى‌‏داند چه مى‌‏کنید.(عنکبوت، ۴۵)

بدون شک مسجد، نقشی مؤثر در تربیت مخاطبان خویش دارد؛ زیرا این مأمن الهی، نقشی بازدارنده در ارتکاب جرائم و بزهکاری‌های اجتماعی ایفا می‌کند. در مسجد، اطلاعات مذهبی مخاطبان رشد می‌یابد، با مسجد ارزش‌های انقلابی استمرار می‌یابد، مسجد در بالندگی اخلاقی نمازگزاران، نقشی مؤثّر ایفا می‌کند.

مسجد می‌تواند با تقویت عنصر عفّت در نوجوانان و جوانان، غریزه‌ی جنسی در آنها را مهار کند. با فراخوانی مسجد، جامعه منسجم شده، نظم‌پذیر می‌شود. از طریق مساجد می‌توان بسیاری از هجمه‌های فرهنگی غرب را کنترل و ضعیف نمود. اعتقادات و باورهای دینی از طریق مساجد، پاسخ شایسته‌ای دریافت می‌کنند. فرقه‌های نوظهور در مساجد با سدّی عظیم مواجه می‌گردند.

همچنین مسجد می‌تواند بستری مهم برای تربیت انسان‌های شایسته برای حکومت اسلامی باشد. بر این اساس می‌توان تمام نیازهای خانواده‌های اسلامی را از طریق مساجد تأمین نمود.(فعّالی، ١٣٩٣، ١۶٢- ١۶٣)

رسول گرامی اسلام در این باره می‌فرمایند: «هر کس به مسجد رفت و آمد نماید، هشت خصلت را به دست آورد: نشانی استوار، فریض‌های انجام یافته، سنّتی به‌پاداشته شده، علمی جدید، دوستی مفر، سخنی که او را به راه راست آورد، آباد کردن مساجد و ترک گناه.»(مجلسی، ١۴٠٣، ٨١، ٣)

بنابراین جایگاه مسجد در جامعه اسلامی، باید تا بدان پایه ارتقا یابد که بتواند برای تمام ابعاد زندگی ایرانیان، الگوی دینی و سالم عرضه کند. تنها در این صورت است که مسجد هوّیت خویش را باز خواهد یافت و به پایگاه حکومت اسلامی تبدیل خواهد شد. اگر امروزه سبک زندگی غربی در جای جای فرهنگ ما رسوخ کرده است، بدون شک، احیای جایگاه مسجد می‌تواند راهکاری بسیار تأثیرگذار در مقابل هجوم این پدیده بیگانه باشد.

می‌توان از مسجد، دانشگاه رسانه‌ای مؤثر و مبلّغی شوق‌آفرین ساخت. مسجد می‌تواند و باید بیشترین نقش را بر سبک‌دهی مسلمانان و ایرانیان داشته باشد.(فعّالی، ١٣٩٣، ١٩)

به امید چنین روزی…

منابع و مأخذ

قرآن کریم

الحُر العاملی، الشیخُ مُحمّدْ بن الحسن، وسائل الشیعه،ج ٣، بیروت، مؤسّسه آل البیتِ (علیهم السلام) لإحیاء التُّراثِ، ١۴٠٣.

خامنه‌ای، سیّد علی، بیانات معظّم له در دیدار دانشجویان خراسان شمالی، ٢٣ مهر ١٣٩١.

شیخ صدوق، ابوجعفر محمد بن علی بابویه قمی، من لایحضره الفقیه، قم، انتشارات اسلامی، ١۴١٣.

شریفی، حمد حسین، همیشه بهار، اخلاق و سبک زندگی اسلامی، قم، نشر معارف، ١٣٩٠.

فاضلی، محمد، مصرف و سبک زندگی، قم، صبح صادق، ١٣٨٢.

فعّالی، محمد تقی، مسجد و سبک زندگی، قم، دفتر مطالعات و پژوهش‌های مرکز رسیدگی به امور مساجد، ١٣٩٣.

فقیهی، علی نقی، «رابطه تربیت دینی کودک با سبک زندگی اسلامی»، فصلنامه علمی- تخصصی پژوهشنامه، ١٣٩٢.

کاویانی، محمد، سبک زندگی و ابزار سنجش آن، قم، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، ١٣٩١.

کلینی، محمد بن یعقوب، الفروع من الکافی، ج ۶، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ١٣۶۵.