- زمان مطالعه : 2 دقیقه
- توسط : حمید الله رفیعی
- 0 نظر
اشاره:
تاریخ شیعه در زمانا امامان (علیهم‌السلام) فراز و نشیبهالیی داشته است. حکام اموی و عباسی پیوسته علیه شیعیان فشار وارد نموده و حتی آنان را وادار می کردند که تقیه کنند. در عصر امام محمد باقر (علیه‌السلام) فرصتی برای آن حضرت پیش آمد و آن حضرت تاونس از این فرص خوب استفاده کند و تا حد امکان علوم اهل بیت را نشر دهد. در زیر به مطلب مختصر در این خصوص ارائه شده است
شیخ محمدحسین مظفّر (أعلی الله درجته‌السَّامیه) در کتاب «تاریخ الشِّیعه» می‌گوید: امام محمد باقر (علیه‌السلام) در مدینه منوّره سنه ۵۷ از هجرت تولد یافت، و در واقعه کربلا چهار ساله بود، و به دست هشام بن عبدالملک با تصدّی عامل خود در مدینه در هفتم از شهر ذی‌الحجه‌الحرام سنه ۱۱۴ و یا ۱۱۷ با القاء سمّ شهید گردید و در قبرستان بقیع با عمویش و پدرش مدفون شد. آن حضرت از ناحیه بنی‌امیه در تنگی و ضیق شدید نبود به مثابه ضیق و تنگنائی که پیش از عصر آن حضرت در آن بوده‌اند. در زمان حضرت کاروانها به سوی وی برای سیراب شدن، و به نهایت مکیدن از آبشخورهای دانش و معارف او از نقاط بعیده به راه می‌افتاد. در عصر وی روایت و راویان از او بسیار گردیدند، و روایت و حدیث از او به مقدار معتنابهی از آباء گرامی سابقش فزونی گرفت.
حدیث باقری در هر قطری از اقطار منتشر گشت، تا به جائی که جابر جُعْفی که از موثّقین راویان و أعاظم ناقلین أحادیث می‌باشد، تنها از او هفتاد هزار حدیث نقل نموده است. جابر از حاملین علوم اهل البیت بوده است. وَ عِلْمُهُمْ صَعْبٌ مُسْتَصْعَبٌ لاَیحْتَمِلُهُ إلاَّ نَبِی أوْ مَلَکٌ مُقَرَّبٌ أوْ مُومِنٌ امْتَحَنَ اللهُ قَلْبَهُ لِلاْءیمَانِ همان طور که در نصّ حدیث وارد شده است.
در حدیثی که از جابر روایت است وی گوید: عِنْدِی خَمْسُونَ ألْفَ حَدِیثٍ، مَا حَدَّثْتُ مِنْهَا شَیئاً. کُلُّهَا عَنِ النَّبِی (صلی الله علیه و آله) مِنْ طَرِیقِ أهْلِ الْبَیتِ.
«نزد من پنجاه هزار حدیث موجود می‌باشد که من یکی از آنها را هم بیان ننموده‌ام. همه آن احادیث از پیغمبر اکرم ۶ است از طریق اهل بیت.»
تنها محمد بن مسلِم از حضرت امام باقر به خصوص سی هزار حدیث روایت کرده است.
بَه بَه! شما چه بزرگمردانی هستید! چقدر ظروف علم شما صلاحیت دارد تا آن مقادیر عظیمه از علوم اهل البَیت را در برگیرد! آن هم آن علوم صَعْب و مُستصعب را! آری این امرِ بدیعی نیست، چرا که: النَّاسُ مَعَادِنُ.
در عصر حضرتش علمائی از رجال حدیث به ظهور رسیدند که یگانه تکیه‌گاه شیعه بر احادیث آنان نه تنها در آن زمان، بلکه در اعصار آتیه بوده‌اند. آنان در محضر حضرت امام جعفر صادق (علیه‌السّلام) مقام والاتری را حائز بوده‌اند. حضرت بر ایشان نظر عطوفت و مرحمت می‌فرمود، و با احترام و ملایمت و مرافقت سلوک می‌فرمود. و درباره آنها از حضرت مدائح جلیله‌ای صادر گردیده است، امثال جابر، ومحمد بن مسلم، و زُرارَه، و حُمْران دو پسران أعْین، و ابن أبی یعْفُور، و بُرَیدِ عِجْلی، و سُدَیر صَیرَفی، و أعْمَش، و أبوبَصیر، و مَعْروف بن خَرَّبوذ و بسیاری دگر از غیر ایشان، همان طور که شعرای پهلوان و عالی مرتبتی ظهور نمودند أمثال کُمَیت که آثار خالده ایشان تا امروز زینت بخش صفحات تاریخ می‌باشد.
منبع:
امام شناسی، ج ۱۶ و ۱۷ ص ۱۹۴.
فایل تصویری در سایت شما
فایل صوتی در سایت شما
به اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی