زندگی زناشویی بدون فرزند

این مقاله، نکوهشی برای کسانی که نمی‌توانند بچه دار شوند نیست، بلکه هدف، کسانی هستند که می‌توانند بچه‌دار شوند اما جلوگیری می‌کنند. یا به عبارتی از قوه‌ای که در وجودشان است، بهره نمی‌گیرند و همیشه همین بوده، کسانی که از فرصت‌هایشان استفاده نمی‌کنند، در آینده پشیمان خواهند شد.

اما کسانی که نمی‌توانند بچه دار شوند، اصلا شامل این پشیمانی نمی‌شوند بلکه اگر غصه این موضوع را داشته باشند، در آینده پشیمان خواهند بود، چرا که قرار نیست همه در این دنیا مثل هم زندگی کنند و اصلا بچه‌دار شدن یا نشدن، ملاک برتری نیست. بلکه کسانی نسبت به دیگران برتری دارند که از همه فرصت‌های زندگی استفاده کنند.

اگـر ادعا کنیم که ازدواج‌ها به جهت بقای نسل انجام می‌شود و زن و مردی که این پیمان مقدس را امضا می‌کنند وسیله‌ای هستند برای پیدایش انسان‌های بعدی ـ انسان‌هایی که تدریجا رو به تکامل می‌روند و به مراحل عالی انسانیت نایل می‌شوند ـ سخنی به گزاف نگفته‌ایم.

خانواده‌های کم فرزند و بی‌فرزند، از گرمی و نشاط، کم بهره هستند. حتی خانواده‌های بی‌فرزند، از وضع طبیعی خارج شده اند. زنان و مردانی که به سن پیری رسیده‌اند و هیاهو و جیغ و فریاد کودکان، آرامش زندگی آنها را بر هم نزده است، انسان‌های پژمرده، بدبین، عصبانی و ناکام به نظر می‌رسند.

ما رمز خلقت را نشناخته‌ایم

قوانین آفرینش، اقتضا می‌کند که محیط خانواده را فرزندان بازیگوش و پرسروصدا و فضول، تنوع بخشند. جالب اینجاست کـه بـر خلاف تصور بسیاری از پدران و مادران، بچه‌های ساکت و خاموش و سربه راه، چندان طبیعی و عادی نیستند و نمی‌توان برای آنها آینده‌ای درخشان پیش بینی کرد.

در روایات اسلامی آمده است که: مستحب است کودکان را به بازی و سرگرمی‌های بچه گانه واداشت تا در بزرگی بردبار باشند.

این حقایق را نمی‌توان نادیده گرفت

قوانین دقیق خلقت را نمی‌توان از نو نوشت و به تصویب قوه‌های مقننه رسانید و با سرنیزه و ارعاب، به کار بست. سعادت و سلامت و اعتدال انسان‌ها، ایجاب می‌کند که این قوانین را کشف و از آنها پیروی کنیم.

فرار از مسئولیت‌های خانوادگی و تربیت اولاد، دهن‌کجی به قوانین خلقت است، از این رو از امام هادی (علیه السلام) نقل شده است که «انگشتری نقره‌ای را با نگین فیروزه تهیه کنید و بر روی آن بنویسید «رب لا تذرنی فردا و انت خیرالوارثین»؛ پروردگارا مرا تنها مگذار. تو بهترین وارثانی».

این جمله، قسمتی از آیه ۸۹ سوره انبیا در قرآن کریم است و از زبان یکی از پیامبران (حضرت زکریا علیه السلام) نقل شده است و به خوبی ثابت می‌کند که سعادت خانواده، با وجود فرزند بهتر تامین می‌شود.

وجود فرزند، ضامن کوشش و تلاش انسان است

اگر فرزند نباشد، انسان به خصوص در اواخر عمر، به چه امیدی به کوشش و تلاش بپردازد؟ چرا زحمت بکشد و رنج برد و خواب خوش و شیرین را برخود حرام سازد؟ برای رفاه فرزندان است که انسان تا آخرین نفس، کار می‌کند و به عمران و آبادی و ترقی مملکت کمک می‌کند.

اگر فرزند و علاقه سرشار والدین به او نبود، این همه کوشش‌های پی‌گیر و خستگی ناپذیر معنی نداشت. دین کـه با ناموس خلقت و سرشت آدمی هماهنگی کامل دارد، بر همین موضوع تاکید کرده و محبت به فرزند را یکی از کارهای پسندیده اعلام داشته است.

علی (علیه السلام) فرمود: کسی که فرزند خود را ببوسد، برای او پاداشی نیکوست. برنامه دین، به این منظور تنظیم شده است که انسان با خداوند بزرگ، رابطه بندگی داشته باشد و آنی ازیاد او غافل نشود، ولی اجرای این برنامه، تنها به تسبیح و سجاده و دلق نیست، بلکه خدمت به خلق نیز قسمتی از این برنامه را تشکیل می‌دهد. اینجاست کـه می‌بینیم از نظر آیین اسلام، محبت به فرزند و کوشش و کار برای رفاه خانواده خدمت و نوازش، از اهم کارهای دینی به شمار آمده است.

پیامبر بزرگ اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: کسی که به بازار برود و هدیه‌ای خریداری کند و برای خانواده خود ببرد، مانند کسی است که برای گروهی نیازمند، صدقه‌ای برده باشد. او باید در موقع هدیه، دختران را بر پسران مقدم دارد، زیرا کسی که دختری را شاد گرداند، گویی یکی از اولاد حضرت اسماعیل را از بردگی آزاد ساخته است.

برنامه فرزندداری که لازمه حیات و سعادت است، هنگامی تکمیل می‌شود که انسان، فرزندان خود را بـی دریغ از محبت و احسان خود, برخوردار گرداند و از اعمال تبعیض و تخلف از وظایف انسانی، خودداری کند. پیامبر بزرگ اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: در نیکی و محبت، میان فرزندانتان به عدالت رفتارکنید، همان طوری که دوست می‌دارید که آنها نیز پس از بزرگ شدن، درباره شما به عدالت رفتار کنند.

منبع: پارسی طب