الدعاء الثالث و الخمسون

(وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ فِی التَّذَلُّلِ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ)

رَبِّ أَفْحَمَتْنِی ذُنُوبِی، وَ انْقَطَعَتْ مَقَالَتِی، فَلَا حُجَّهَ لِی، فَأَنَا الْأَسِیرُ بِبَلِیَّتِی، الْمُرْتَهَنُ بِعَمَلِی، الْمُتَرَدِّدُ فِی خَطِیئَتِی، الْمُتَحَیِّرُ عَنْ قَصْدِی، الْمُنْقَطَعُ بِی.

قَدْ أَوْقَفْتُ نَفْسِی مَوْقِفَ الْأَذِلَّاءِ الْمُذْنِبِینَ، مَوْقِفَ الْأَشْقِیَاءِ الْمُتَجَرِّینَ عَلَیْکَ، الْمُسْتَخِفِّینَ بِوَعْدِکَ سُبْحَانَکَ أَیَّ جُرْأَهٍ اجْتَرَأْتُ عَلَیْکَ، وَ أَیَّ تَغْرِیرٍ غَرَّرْتُ بِنَفْسِی مَوْلَایَ ارْحَمْ کَبْوَتِی لِحُرِّ وَجْهِی وَ زَلَّهَ قَدَمِی، وَ عُدْ بِحِلْمِکَ عَلَى جَهْلِی وَ بِإِحْسَانِکَ عَلَى إِسَاءَتِی، فَأَنَا الْمُقِرُّ بِذَنْبِی، الْمُعْتَرِفُ بِخَطِیئَتِی، وَ هَذِهِ یَدِی وَ نَاصِیَتِی، أَسْتَکِینُ بِالْقَوَدِ مِنْ نَفْسِی، ارْحَمْ شَیْبَتِی، وَ نَفَادَ أَیَّامِی، وَ اقْتِرَابَ أَجَلِی وَ ضَعْفِی وَ مَسْکَنَتِی وَ قِلَّهَ حِیلَتِی.

مَوْلَایَ وَ ارْحَمْنِی إِذَا انْقَطَعَ مِنَ الدُّنْیَا أَثَرِی، وَ امَّحَى مِنَ الْمَخْلُوقِینَ ذِکْرِی، وَ کُنْتُ مِنَ الْمَنْسِیِّینَ کَمَنْ قَدْ نُسِیَ مَوْلَایَ وَ ارْحَمْنِی عِنْدَ تَغَیُّرِ صُورَتِی وَ حَالِی إِذَا بَلِیَ جِسْمِی، وَ تَفَرَّقَتْ أَعْضَائِی، وَ تَقَطَّعَتْ أَوْصَالِی، یَا غَفْلَتِی عَمَّا یُرَادُ بِی.

مَوْلَایَ وَ ارْحَمْنِی فِی حَشْرِی وَ نَشْرِی، وَ اجْعَلْ فِی ذَلِکَ الْیَوْمِ مَعَ أَوْلِیَائِکَ مَوْقِفِی، وَ فِی أَحِبَّائِکَ مَصْدَرِی، وَ فِی جِوَارِکَ مَسْکَنِی، یَا رَبَّ الْعَالَمِینَ.

نیایش پنجاه و سوم

دعاى آن حضرت است در اظهار خشوع و خضوع به درگاه خداوند.

اى پروردگار من،گناهانم زبانم را بند آورده اند و از گفتار عاجزآمده ام و یاراى آنم نیست که عذرى آورم یا حجتى اقامه کنم.

اسیر بلیه خویشتنم و در گرو اعمال خود.

در وادى خطاى خود سرگردانم و ندانم به کجا مى روم،چونان مسافرى از همه جا بریده و در راه مانده .

خود را در جایگاه گنهکاران ذلیل بر پاى داشته ام،در جایگاه شوربختانى که در برابرت گستاخى کرده اند و وعده هاى عذابت را به چیزى نشمرده اند.

منزهى تو،اى خداوند.

به کدام جرأت با تو گستاخى کردم؟به دمدمه کدام فریب خود را در ورطه هلاکت افکندم؟

اى مولاى من،مى بینى که چسان لغزیده ام و به رو در افتاده ام،پس بر من رحمت آور و به حلم خود بر جهل من و به احسان خود بربدکرداریم ببخشاى،که به گناه خود اقرار مى کنم و به خطاى خودمعترفم.

این دست من و این سر من که اکنون براى قصاص از نفس خود زاروار تسلیم کرده ام.

بار خدایا،بر پیرى من و پایان یافتن روزگارمن و نزدیک شدن اجل من و ناتوانى و بیچارگى من رحم کن.

اى مولاى من،بر من رحمت آور آنگاه که نشان من از جهان بر افتدو نامم از میان آفریدگان محو شود و در زمره فراموش شدگان در آیم.

اى مولاى من،بر من رحمت آور آنگاه که چهره ام و حالتم دگرگون شود:آن هنگام که پیکرم بپوسد و اعضایم پراکنده گردد و بند بندم از هم بگسلند.

اى واى بر غفلت من از آنچه برایم مهیا کرده اند.

اى مولاى من،رحم کن بر من در آن روز که زنده شوم و براى حساب حاضر آیم.

در آن روز،جایگاه ایستادنم را در میان اولیاى خود قرار ده وچنان کن که با دوستان تو باز گردم و مرا در جوار خود مسکن ده.یا رب العالمین.