تقیه اصطلاحی فقهی است. کلمه «تقیه» از «اتّقی یتّقی» گرفته شده و به معنای پرهیز کردن و پرهیزکاری است. در اصطلاح، برای تقیه تعریف های متعددی بیان

 شبهه برخی شبهه می کنند که تقیه امامان شیعه با عصمت آنان منافات دارد و آنچه را که امامان شیعه از باب تقیه می گویند چه سودی به حال شیعیان دارد این

 شبهه برخی به ویژه وهابیت تقیه در مذهب شیعه را مساوی با منافقت دانسته و شیعیان را متهم می کنند که آنان دین را زیر چتر تقیه قرار داده اند از این

   از زمانی که افکار نورانی تشیّع، جهان را تحت تأثیر قرار داد، دشمنان این آئین در صدد بر آمدند تا با استفاده از  زور و تزویر به مقابله با آن

اشاره:  تقیه در لغت پرهیز کردن، پرهیزکاری، پنهان کردن مذهب خویش است (۱) و در اصطلاح  عبارت است از کتمان حق و پوشاندن اعتقاد خود در مورد آن و

شبهه یکی از شبهات مخالفین در حوزه فقه بر علیه شیعیان این است که امامان شیعه از ترس حاکمان بنی امیه و بنی عباس به علت تقیه در احکام کمتر نظر صرح

شبهه: چرا علماء شیعه تقیه را از واجبات دین دانسته و قسم عمده دین را ۱۰۹ زیر چتر تقیه مى دانند و این نظریه با توجه به روایات آنها از جمله اصول کافى