شهادت امام رضا (علیه السلام)

۱۳۹۶-۰۸-۱۵

328 بازدید

بنا برروایتی ۱۷ماه صفر سال ۲۰۳ هجرى قمرى روز شهادت امام رضا (ع)است.

امام رضا(ع)در یازدهم ذى قعده سال ۱۴۸ قمرى (۱) و به روایتى در یازدهم ذى حجه سال ۱۵۳ (۲) در مدینه منوره دیده به جهان گشود. پدر ارجمندش امام موسى کاظم(ع)، امام هفتم شیعیان و مادرش نجمه(تکتم) معروف به ام البنین(س) بودند.

امام رضا(ع)در ۳۵ سالگى، پس از شهادت پدرش امام موسى کاظم(ع)در زندان بغداد، در رجب سال ۱۸۳ قمرى به امامت رسید و مدت امامت آن حضرت، بیست سال بود.

امام رضا(ع)از آغاز تولد تا زمان شهادت خویش با شش تن از خلفاى عباسى به نام هاى: منصور دوانقى، مهدى، هادى، هارون الرشید، امین و مأمون عباسى معاصر بود و ایام امامت آن حضرت، مصادف بود با خلافت هارون، امین و مأمون.

یکى از حساسترین مقطع زندگى امام رضا(ع)و حتى مهمترین مقطع امامت شیعیان، مسافرت اجبارى آن حضرت به خراسان و پذیرش ولایت عهدى مأمون عباسى است، که سرانجام، شهادت آن حضرت در همین مسافرت به وقوع پیوست.

آن طورى که از مأمون (هفتمین خلیفه عباسیان) نقل شده است، وى در نبرد با برادرش امین، نذر کرده بود که در صورت پیروزى بر سپاهیان امین و به چنگ آوردن خلافت اسلامى، قدرت را به شخصى که افضل آل ابى طالب(ع)باشد بسپارد.

هنگامى که سپاهیان مأمون عباسى پس از تصرف شهرهاى ایران، وارد عراق شده و با کشتن امین، بغداد و سایر بلاد اسلامى را به تصرف خویش درآوردند، مأمون در نشستى با حضور فضل و حسن از فرزندان سهل، مقصود خویش را آشکار ساخت و از آن دو(که یکى مقام وزارت و امور سیاسى کشور و دیگرى سردارى سپاه و امور نظامى وى را بر عهده داشت)خواست که مقدمات حضور امام على بن موسى الرضا(ع)به عنوان برترین و والاترین شخصیت آل ابى طالب(ع)در خراسان را فراهم کنند.

مأمون گفت: ما أعلم احداً افضل من هذا الرّجل على وجه الأرض؛ من در کره زمین، شخصیتى بالاتر و والاتر از این شخص )امام رضا ع( براى پذیرش خلافت اسلامى سراغ ندارم.(۳)

مأمون در اجراى نیت خود، بسیار جدى بود و از مخالفت مخالفان و دشمنان اهل بیت(ع)واهمه اى نداشت. وى، به یکى از سرداران سپاه خویش به نام جلودى مأموریت داد که از خراسان به مدینه رفته و امام رضا(ع)و بسیارى از علویان بزرگوار را با خود به خراسان آورد.

جلودى به مدینه رفت و دعوت مأمون عباسى را به امام رضا(ع)ابلاغ کرد. با این که علویان و نوادگان امامان معصوم(ع)از این دعوت بسیار خرسند شده و خود را آماده مسافرت کرده بودند، ولى امام رضا(ع)اطمینانى به اظهارات مأمون نداشت و خواسته هایش را واقعى نمى دید. به همین جهت، حاضر به مسافرت نگردید. ولى جلودى اصرار کرد و امام رضا(ع)را با اکراه و اجبار به این سفر بزرگ وادار نمود.

امام رضا(ع)، فرزند خردسالش محمد تقى(ع)را در مدینه جانشین خویش قرار داد و به همراه برخى از علویان و یاران خویش عازم خراسان شد. آن حضرت پس از عبور از بصره، وارد ایران شد و در مسیر راه با استقبال شایان ایرانیان مشتاق اهل بیت(ع)روبرو گردید. براى امام رضا(ع)در شهرها و بین راه هاى ایران، از جمله قم و نیشابور، داستان و کرامت هاى زیادى به ظهور رسیده که در کتب تاریخ و سیره امامان معصوم(ع)بیان شده است.

امام رضا(ع)پس از آن که به “مرو” (۴) مرکز حکومت مأمون عباسى در خراسان رسید، با استقبال مأمون و درباریان و قاطبه مردم روبرو شد. مأمون براى امام رضا(ع)احترام ویژه اى قائل شد و وى را بر همگان، از جمله علویان و عباسیان برترى داد و در تکریم و تعظیم او، هیچ گونه کوتاهى نکرد.

وى به امام رضا(ع)عرض کرد: من مى خواهم خود را از خلافت اسلامى خلع کرده و آن را به شما واگذار کنم. نظر شما در این باره چیست؟

امام رضا(ع)از پذیرش آن امتناع کرد. چون مى دانست که مأمون در گفتارش صداقت ندارد و مى خواهد او را از این راه بیازماید و یا اگر حکومت را به وى واگذار کند، آن حضرت را پس از مدتى از میان برداشته و خود دوباره حکومت را به دست گیرد و از این راه، مشروعیت حکومت غاصبانه خویش را به اثبات رساند.

مأمون که از پذیرش خلافت اسلامى از سوى امام رضا(ع)ناامید شده بود، به آن حضرت پیشنهاد کرد که ولایت عهدى وى را بپذیرد.

مأمون در این باره اصرار کرد و حتى به گونه اى امام رضا(ع)را تهدید کرد. وى به امام رضا(ع)گفت: عمر بن خطاب در هنگام مرگش، شورایى متشکل از شش نفر براى انتخاب جانشین خود برگزید، که یکى از آنان، جدّت على بن ابى طالب(ع)بود. وى با آنان شرط کرد که هر کسى مخالفت ورزد، گردنش را با شمشیر بزنند.

امروز، من از تو مى خواهم که ولایت عهدى مرا بپذیرى و چاره اى جز پذیرفتن آن ندارى!

امام رضا(ع)که در مقابل تهدید جدى مأمون روبرو شده بود، چاره اى جز رضا و تسلیم ندید. آن حضرت، ولایت عهدى مأمون را با شرایطى پذیرفت.

امام رضا(ع)فرمود: در صورتى ولایت عهدى تو را مى پذیرم که مسئولیت امرونهى در حکومت تو با من نباشد، در چیزى فتوا ندهم و در دعوایى داورى نکنم و کسى را عزل و یا نصب ننمایم و آیینى را که هم اکنون در خلافت تو رایج است، تغییر ندهم.

مأمون، تمام خواسته هاى امام رضا(ع)پذیرفت.

امام رضا(ع)مى خواست با این شرایط به او و همگان تفهیم کند که آن حضرت، از عناصر خلافت نیست و نقشى در حکومت ندارد و هیچ گونه مسئولیتى از جانب حکومت متوجه او نیست و از این که ولى عهد خلیفه است، یک امر اجبارى و به عبارتى تشریفاتى، بیش نیست.(۵)

مأمون، پس از آن که توانست امام رضا(ع)را به پذیرش ولایت عهدى حاضر نماید و از آن حضرت، پاسخ مثبت بگیرد، بسیار شادمان شد و در آغاز، نشستى خصوصى با سران کشورى و لشکرى و خانوادگى برقرار کرد و ولایت عهدى امام رضا(ع)را به اطلاع آنان رسانید و هفته بعد، در نشستى عمومى، تمامى سران کشورى، لشکرى، درباریان، نظامیان، قاضیان، فرهنگیان و اقشار مختلف مردم را بار عام داده تا با امام رضا(ع)بیعت نمایند.

مأمون، نخست به فرزند خود عباس و سپس به سایرین دستور داد که با آن حضرت بیعت کنند.

از آن هنگام، لباس سیاه عباسیان به رنگ سبز که لباس علویان بود، تغییر پیدا کرد و همگان سبزپوش شدند. هم چنین بیرق ها و پرچم هاى عباسیان که به رنگ سیاه بود، تبدیل به سبز گردید.

مأمون در آن ایّام به شکرانه پذیرش ولایت عهدى از سوى امام رضا(ع)، دستور داد مواجب و حقوق یک ساله کارمندان و سپاهیان را یکجا پرداخت نمایند.

سخن سرایان و شاعران دوستدار اهل بیت(ع)که قریب به دو قرن نمى توانستند از ترس خلفاى اموى و عباسى و عاملان آن ها، نامى از اهل بیت(ع)ببرند، یک باره، زبان به تمجید و توصیف اهل بیت عصمت و طهارت(ع)، از جمله امام رضا(ع)گشودند و در این باره سخن ها و شعرهاى فراوان در مجلس مأمون و در خارج مجلس سرودند.

مأمون نیز فرمان داد که به نام نامى امام رضا(ع)، سکه زنند و پول رایج و رسمى آن زمان را به نام آن حضرت، منقّش گردانند.

هم چنین به تمام سخن گویان و خطیبان جمعه دستور داده شد که در هنگام سخنرانى، نام امام رضا(ع)را با توصیف و تعظیم بیان کنند.

در آن سال، مأمون، امیرى حج را به اسحاق بن موسى، برادر امام رضا(ع)سپرد و او را به همراه حاجیان خراسان، روانه مکه نمود و به وى دستور داد در تمامى شهرهاى بین راه، مردم را از ولایت عهدى امام رضا(ع)باخبر گرداند.

بدین طریق آوازه ولایت عهدى امام رضا(ع)در تمامى شهرها طنین افکن شد.

در مدینه منوره، عبدالحمید بن سعید، خطیب وقت، به هنگام خطبه در فراز منبر رسول خدا)ص( چنین گفت: ولىّ عهد المسلمین على بن موسى بن جعفر بن محمد بن على بن الحسین بن على(ع). (۸)

شیعیان و دوستداران اهل بیت(ع)، فرصت و موقعیت بسیار مناسبى پیدا کرده تا پس از سال ها اختناق و فشار، بار دیگر راه و رسم خویش را آشکار و حقانیت مذهب خود را اثبات کنند. علویان، به ویژه نوادگان امام جعفرصادق(ع)و فرزندان امام موسى کاظم(ع)به خاطر وجود مبارک امام رضا(ع)، موقعیت هاى ممتازى در حکومت مأمون پیدا کرده و در ایران، عراق، حجاز و یمن به منصب هایى رسیدند.

در خراسان نیز به خاطر گفتمان ها و رفتار دلنشین و زیباى امام رضا(ع)، هر روز محبوبیت آن حضرت و گرایش مردم به سوى اهل بیت(ع)زیادتر مى شد.

روند چنین پروسه اى، خوشایند مأمون نبود. زیرا وى مى خواست از ولایت عهدى امام رضا(ع)براى مشروعیت و مقبولیت عمومى حکومت غاصبانه خویش، استفاده ابزارى کند، ولى امام رضا(ع)با درایت خویش، نتیجه را به عکس خواسته هاى مأمون کرد و به همگان تفهیم نمود که خلافت عباسیان، مشروعیت ندارد و باید به خاندان پیامبر)ص( که شایسته ترین افراد اُمتند برگردد.

مأمون با زیرکى و فطانت خویش به این أمر پى برد و خود را بازنده میدان دید. بدین جهت، درصدد معارضه پنهانى با امام رضا(ع)برآمد.

از سوى دیگر، در عراق و به ویژه در بغداد، شورش هایى برضد مأمون پدید آمد و عباسیان در غیاب مأمون، وى را از خلافت خلع کردند و ابراهیم بن مهدى عباسى را به تخت خلافت نشانده و با او بیعت کردند.

حسن بن سهل که از سوى مأمون، فرماندهى کل سپاه و حکومت عراق و بخش هاى عربى را بر عهده داشت، با مخالفان مأمون به نبرد پرداخت ولى این گونه رویدادها را از مأمون، پنهان نگه مى داشت و تلاش مى کرد که اخبار عراق به وى نرسد.(۷)

امام رضا(ع)که از این گونه خبرها اطلاع داشت، آن ها را به مأمون گوش زد مى کرد. این أمر، سبب شد که فضل بن سهل، از موقعیت خویش و برادرش حسن بن سهل در نزد مأمون احساس خطر کرده و از جانب مأمون، متهم به پنهان کارى گردند. بدین لحاظ تلاش مى کرد که امام رضا(ع)را از چشم مأمون بیندازد و وى را نسبت به آن حضرت بدگمان کند.

امام رضا(ع)در برابر رفتار و کردار غیرانسانى و غیراخلاقى سرداران و زمامداران عباسى، اظهار ناخوشایندى مى کرد و مأمون را در قبال آن ها مسئول مى دانست. آن حضرت، در برابر کردار و رفتارهاى ناپسند خود مأمون نیز ساکت نمى شد و وى را نسبت به آن ها، هشدار داده و درستى و راستى راه را به وى نشان مى داد.

مأمون در ظاهر از نقدها و پیشنهادهاى امام رضا(ع)استقبال و اظهار خوشنودى مى کرد ولى در باطن، بسیار رنج مى برد و به تدریج وجود امام رضا(ع)را بر خود سنگین مى دید.(۸)

وى در صدد برآمد تا به طریقى، این امام همام را از سر راه خویش برداشته و به حکومت دلخواه خود، بدون مراقبت و مزاحمت کسى ادامه دهد.

به هر تقدیر، در بازگشت مأمون و درباریان و کارگذاران حکومتى او از خراسان، جهت عزیمت به سوى عراق، و انتقال مقر حکومت از “مرو” به “بغداد”، در آغاز، فضل بن سهل به توطئه مأمون، در حمام سرخس ترور گردید و به قتل رسید. پس از آن، امام رضا(ع)در طوس به توطئه مأمون، مسموم گردید و پس از دو روز بیمارى شدید، به شهادت رسید.

پس از آن که امام رضا(ع)به شهادت رسید، مأمون یک شب و یک روز، شهادت آن حضرت را مخفى نگه داشت و سپس به سراغ محمد بن جعفر بن صادق(ع)که عموى امام رضا(ع)و بزرگ علویان بود، فرستاد و او را از درگذشت امام رضا(ع)باخبر گردانید. مأمون در جمع علویان سوگوار، ابراز اندوه و تأثر نمود و بدن شریف امام رضا(ع)را به آنان نمایاند که ببینند، هیچ آزارى به آن حضرت نرسید و به مرگ طبیعى از دنیا رفت.

مأمون براى پنهان داشتن توطئه ننگین خود و فریب دادن علویان و محبّان اهل بیت(ع)، در شهادت امام رضا(ع)بسیار گریه و ناله کرد. وى گفت: اى برادر! چه قدر بر من گران و سنگین است که تو را چنین ببینم. من آرزو داشتم که پیش از تو از دنیا بروم، ولیکن خداى سبحان آن چه را اراده کند، به انجام مى آورد.

آن گاه دستور داد که بدن شریف آن حضرت را غسل و کفن نمایند و خود وى، جنازه آن امام شهید را بدوش گرفت و به محلى که هم اکنون مرقد شریفش است، تشییع نمود و در همان جا که در جوار قبر پدرش هارون الرشید است، دفن نمود.

محل تدفین امام رضا(ع)، پیش از آن، خانه و ملک حمید بن قحطبه بود که در روستاى سناباد قرار داشت. هنگامى که هارون الرشید در سال ۱۹۳ هجرى قمرى به هلاکت رسید، وى را در آن جا به خاک سپردند.

مأمون پس از شهادت امام رضا(ع)مى خواست بدن شریف آن حضرت را پشت قبر پدر خود هارون الرشید قرار دهد، به طورى که قبر هارون، قبله امام رضا(ع)گردد. ولى در هنگام کندن قبر، سنگ بزرگى نمایان شد که کندن آن، غیرممکن بود. اما در روبروى قبر هارون، کندن قبر با مشکلى مواجه نبود. بدین جهت، قبرى براى امام رضا(ع)در پیش روى قبر هارون کندند و آن حضرت را در آن دفن نمودند. هم اکنون، مرقد مطهر و منور امام رضا(ع)، قبله قبر هارون الرشید است. گفتنى است که در ظاهر امر، غسل و کفن و نماز بر بدن امام رضا(ع)به دستور مأمون انجام گرفت، ولى در واقع و عالم معنى، بدن امام معصوم(ع)را باید امام معصوم دیگرى غسل و کفن نماید. به همین جهت، روایات فراوانى وارد شده است که امام محمد تقى(ع)از مدینه )با کرامت و قدرت الهى( به خراسان رفت و بدن شریف پدرش امام رضا(ع)را غسل و کفن نمود و بر وى نماز به جاى آورد.

درباره تاریخ شهادت امام رضا(ع)، اکثر مورخان، صفر سال ۲۰۳ قمرى را ذکر کرده اند ولى از این که در چه روزى از این ماه بود، اتفاق نظر ندارند. برخى از آنان، آخرین روز از ماه صفر و برخى دیگر، روزهاى دیگرى را بیان کرده اند.(۹)

هم چنین برخى از آنان، شهادت آن حضرت را در ۲۳ ذى قعده سال ۲۰۳ قمرى مى دانند.(۱۰)

جانشین امام رضا(ع)، فرزندش امام محمد تقى(ع)بود که به عنوان نهمین امام معصوم، رهبرى شیعیان را بر عهده گرفت.