اشاره: مولانا نظیرى نیشابورى (متوفاى ۱۰۳۲ یا ۱۰۲۳ ه.  . ق)، نامش محمّدحسین و زادگاهش نیشابور بوده و از شعراى نام آور نیمه اول سده یازدهم هجرى به

اشاره:  میرزا محمّدتقى حجت الاسلام (نیّر) تبریزى (متوفاى ۱۳۱۲ ه.  . ق) فرزند مولى محمّد مامقانى از علماى نامدار و سخنوران توانا و پرآوازه

اشاره: ملامحمّدرفیع (واعظ) قزوینى (متوفاى ۱۰۸۹ ه.  . ق) ملقّب به رفیع الدین و مشهور به میرزارفیع و ملارفیعا، به سال ۱۰۲۷ ه.  . ق در صفى آباد از

اشاره: میرزا محمّدعلى (سروش) اصفهانى (متوفاى ۱۲۲۸ ه.  . ق) ملقّب به شمس الشُّعرا، در شمار بزرگ ترین چکامه سرایان سده سیزدهم هجرى است. وى به سال

اشاره: سید حسن غزنوى (متوفاى ۵۵۶ ه.  . ق) ملقب به اشرف الدین، مکنّى به ابومحمّد و معروف به اشرف فرزند محمّد حسینى قزوینى، از شعراى پر آوازه سده

اشاره: شیخ فریدالدین عطار نیشابورى (متوفاى ۶۲۷ه.  . ق) با کنیه ابو حامد و تخلّص (عطار) و (فرید) از شاعران بنام و عرفاى پرآوازه سده ششم و نیمه اول

اشاره: مولانا شیخ حسن کاشى (زنده تا ۷۰۸ ه.  . ق) زادگاهش آمل نشو و نماى او در مازندران که به خاطر کاشى بودن جدّ و پدر به کاشانى مشهور است. از

اشاره: ظاهراً تاریخ عالم آراى عباسى قدیم ترین منبع تاریخى است که به شرح احوال شیخ بهایى پرداخته است، و مؤلّف آن اسکندر بیک منشى با این نادره

اشاره: ملاّ فرخ حسین (ناظم) هروى (متوفاى ۱۰۸۱ ه.  . ق) فرزند شاه رضاى سبزوارى از سخنوران ممتاز و نکته پرداز خطّه خراسان در سده یازدهم هجرى