جمال الدین محمّد بن عبدالرزاق اصفهانى (متوفاى ۵۸۸ هـ  . ق) و فرزندش کمال الدین اسماعیل اصفهانى (متوفاى ۶۳۵ هـ  . ق) از جایگاه والایى در شعر

ملاعبدالرزاق لاهیجى (متوفاى ۱۰۷۲ هـ  . ق) متخلّص به (فیاض)، داماد فیلسوف شهیر اسلامى ملاصدراى شیرازى (متوفاى ۱۰۵۰ هـ  . ق) از حکماى پرآوازه

شیخ فخرالدین عراقى همدانى (متوفاى ۶۸۸ هـ  . ق) به سال ۶۱۰ هـ  . ق در روستاى کمجان از توابع همدان در خانواده اى با فرهنگ و دانش به دنیا آمد. وى از

۱۲ـ  ابوالقاسم امرى (مقتول به سال ۹۹۹ هـ  . ق)، زادگاهش: قهپایه اصفهان، تخلص شعرى اش (امرى)، از شعراى عصر شاه طهماسب صفوى بوده و علاوه بر علوم

حکیم رکن الدین مسعود کاشانى (متوفاى ۱۰۶۶ هـ  . ق) و معروف به حکیم رکنا و متخلّص به «مسیح» و «رکنى» از سخنوران بنام سده یازدهم هجرى است. نصیرا و

مولانا لطفى خوانسارى (زنده تا ۹۹۷ هـ  . ق) برادر مولانا وصلى است و به ملاّ لطفى منجم نیز معروف بوده است. به روایت تقى الدین کاشى اصل وى از ولایت

ادیب صابر ترمذى (متوفاى ۵۳۸ هـ  . ق) ملقّب به شهاب الدین از شعراى چیره دست سده ششم به شمار مى رود که بیشتر عمر خود را در مرو و بلخ و خوارزم سپرى

حکیم پرتوى (متوفاى ۹۴۱ هـ  . ق) زادگاهش در لاهیجان و نشو و نماى او در شیراز بوده و از سخنوران نکته سنج سده دهم هجرى است. وى در زمانه شاه طهماسب

انورى ابیوردى اوحدالدین على (انورى) ابیوردى(متوفاى ۵۸۵ هـ  . ق) در شمار سخنوران بزرگ زبان فارسى است و برخى او را با حکیم فردوسى (متوفاى ۴۱۶