در سراسر تاریخ پر فراز و نشیب اسلام جنبش ها و مبارزات و مقاومت هایی دیده می شود که هر کدام از آن ها در تثبیت ارزش های دینی و نفی ستم و تجاوز مؤثر

امر به معروف و نهی از منکر در کلام اهل بیت (علیهم السلام) بسیار مورد تأکید قرار گرفته است. این تأکید ناشی از اهمیت این دو فریضه الهی است که در

به حسب ظاهر عواملى چون امتناع امام حسین(علیه السلام) از بیعت با یزید بیعت و یا پاسخ به دعوت کوفیان، در تحقّق این قیام خونین بى تاثیر نبود، ولى در

امر به معروف یعنی امر کردن و فرمان دادن به خوبی ها، نهی از منکر یعنی نهی کردن و بازداشتن از زشتی ها. مکتب انبیای الهی و به خصوص دین مقدس اسلام،

فریضه امر به معروف و نهی از منکر تنها در تذکرات افراد عادی نسبت به بعضی گناهان جزئی خلاصه نمی شود، بلکه قیام بر ضد حکومت ستمگر و تلاش برای اصلاح

یکی از مهم ترین بحث ها، در عرصه علوم انسانی، تربیت انسان است؛ زیرا هدف اصلی رسالت انبیا را تربیت و تزکیه تشکیل می دهند. و انسان، یگانه موجودی

هر چند روایت‌ها و احادیثی که از امام علی(علیه‌السلام) بیان گردید، هر یک به نوعی بیانگر وجوب امر معروف و نهی از منکر از دیدگاه آن حضرت 

از آنجا که امر به معروف و نهی از منکر ب مسلمانان واجبند، طبعاً ترک آنها نیز حرام است. از روایت‌ها و احادیث، مذموم بودن ترک این فریضه به خوبی

 فریضه‌ی امر به معروف و نهی از منکر طبق فرمایش امام علی(علیه‌السلام) سه مرتبه دارد: مرتبه قلبی، مرتبه‌ی لسانی(زبانی) و مرتبه یدی(دستی و عملی).