به همسرت احترام بگذار

زن نیز مانند مرد، خودش را دوست دارد و به حفظ شخصیت خویش، علاقمند است. دوست دارد محترم و گرامى باشد. از تحقیر و توهین رنجیده خاطر می‌گردد. اگر مورد احترام قرار بگیرد، احساس شخصیت نموده و به کار و زندگى دلگرم می‌شود. از احترام و احترام‌کننده، خوشش می‌آید، از توهین و توهین کننده متنفر می‌باشد.

آقاى محترم! همسرت حتما از شما انتظار دارد که بیش از دیگران به وى احترام بگذارى. البته حق دارد چنین انتظارى را داشته باشد. زیرا تو را شریک زندگى و بهترین یار واقعى خویش می‌داند.

شبانه روز براى آسایش تو و فرزندانت زحمت می‌کشد. آیا حق ندارد انتظار داشته باشد که وجودش را، غنیمت شمرده به وى احترام بگذارى؟

بزرگداشت او تو را کوچک نمی‌کند بلکه حق شناسى و صفا و مودت تو را باثبات می‌رساند. به همان اندازه بلکه بیشتر از آن مقدار که به دیگران احترام می‌گذارى به همسرت احترام بگذار. در موقع صحبت کردن ادب را کاملا رعایت کن.

با کلمه «تو» او را مخاطب نساز بلکه همیشه از کلمه «شما» که علامت احترام است استفاده کن. هیچگاه کلامش را قطع نکن. بر سرش داد نزن. با احترام و نام خوب او را صدا بزن. در موقع نشستن به او احترام بگذار. وقتى وارد منزل می‌شوى اگر از سلام کردن غفلت نمود به او سلام کن.

وقتى از خانه بیرون میروى خداحافظ بگو. وقتى به سفر میروى با او تودیع کن. برایش نامه بنویس، اگر شب تولدش معلوم است به عنوان احترام، دسته گل یا تحفه دیگرى تقدیمش کن، در مجالس و در حضور دیگران به وى احترام بگذار. از توهین و تحقیر جدا بپرهیز. از دشنام و ناسزا گفتن اجتناب کن. از مسخره کردن و دست انداختن او و لو به طور شوخى جدا خوددارى کن. خیال نکن چون خصوصى هستید بدش نمی‌آید بلکه چنین انتظاری را هرگز از تو نداشته کاملا رنجیده خواهد شد گر چه به زبان نیاورد.

از باب نمونه به داستان زیر توجه فرمایید:

خانم موقر و متینى که باید ۳۶-۳۵ سال داشته باشد، با حالت خشم و غضب درباره تقاضاى طلاق می‌گوید: حدود دوازده سال است با همسرم ازدواج کرده ام. مرد خوبى است. بسیارى از محسنات یک آدم کامل و دوست داشتنى را دارد. اما هرگز نخواست بفهمد که من زن او، همسر او، مادر دو فرزند او هستم. به خیال خودش، مرد مجلس‌آرایى است. اما مجالس را با دست انداختن من می‌آراید. نمی‌توانید فکر کنید چقدر زجر کشیده ام. به کلى اعصابم خراب شده دائما مجبورم دکتر بروم.

هزار بار با شوهرم حرف زده ام. خواهش و التماس کرده ام که من زن تو هستم، سن و سالى دارم. درست نیست که پیش آشنا و غریبه صد جور شوخى زننده و غیر دوستانه با من می‌کنى. متلک می‌گویى که دیگران بخندند و مثلا خوش بگذرانند. من اغلب از همه خجالت می‌کشم و چون از اول شوخ طبع و بذله‌گو نبوده ام، هیچوقت نمی‌توانم با شوهرم مقابله به مثل کنم.

بنابراین چون خواهش و تمناهاى من فائده نداشت، با تمام رنجهایی که می‌دانم در انتظارم نشسته، خواهم ساخت تا از مرد قدرناشناسى که هیچوقت احترام مرا نگه نداشته جدا شوم (۱).

همه بانوان مانند بانوى مذکور، از شوهران خویش انتظار احترام دارند و از توهین و تحقیر، جدا ناراحت می‌شوند. اگر در مقابل بى‌احترامی‌هاى شوهر سکوت نمودند، دلیل رضایتشان نیست. بلکه یقین داشته باش که قلبا مکدر خواهند شد و لو اصلا به زبان نیاورند. اگر به همسرت احترام بگذارى او نیز به تو احترام خواهد گذاشت. و بدین وسیله رشته دوستى و صمیمیت شما روز به روز استوارتر خواهد شد. و در نزد دیگران نیز محترم خواهید شد. اگر هم به او بى‌احترامى کردى و تلافى کرد، تقصیر خودت می‌باشد.

آقاى محترم! زن گرفتن با برده گرفتن، خیلى فرق دارد. به عنوان برده و اسیر، به خانه‌ات نیامده بلکه انسان آزادى است که به منظور تاسیس یک زندگى مشترک سعادتمندانه به خانه‌ات قدم نهاده. همان انتظاراتى را که تو از وى دارى، او هم عینا همان انتظارات را دارد. پس چنان با او رفتار کن که دوست دارى با تو رفتار کند.

حضرت صادق (علیه السلام) از پدرش نقل کرده که فرمود: هر کس زن گرفت، باید او را گرامى و محترم بشمارد (۲).

رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: هر کس مسلمانى را گرامى بدارد، خدا او را گرامى خواهد داشت (۳).

پیغمبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: زنان را گرامى نمی‌دارند مگر افراد بزرگوار و به آنان توهین نمی‌کنند جز مردم پست و فرومایه.

رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: هر کس به خانواده‌اش توهین کند، خوشى زندگى را از دست خواهد داد (۴).

پی‌نوشت‌ها

۱-اطلاعات ۸ اسفند ۱۳۵۰
۲-بحار جلد ۱۰۳ ص ۲۲۴
۳-بحار جلد ۷۴ ص ۳۰۳
۴-مواعظ العددیه ص ۱۵۱

منبع: امینی، ابراهیم؛ (۱۳۶۷)؛ آئین همسرداری یا اخلاق خانواده؛ تهران: اسلامی، چاپ پانزدهم.